NOS HAN MACHACADO PISOTEADO MALDECIDO MALTRATADO Y DEFRAUDADO YA TANTO, POR TODO EL MUNDO, QUE EN VEZ DE INDIGNADOSESTAMOS MÁS BIEN RESIGNADOS Y CASI MORIBUNDOS, A VER SI DESPERTAMOS O RESUCITAMOS, Y NOS REBELAMOS DE UNA VEZ... No vivimos una sociedad de bienestar, vivimos una sociedad de precariedad, en la que se van perdiendo nuestros derechos. Somos gente como tu, sinideologias definidas. Preocupados e indignados por el panorama politico, economico y social. Por la corrupción de póliticos y empresarios.Por la indefensión de los ciudadanos de a pié. Todos unidos, podemos cambiar esta situación. ¡¡¡TOMA LA CALLE¡¡¡ Es tu derecho.

martes, 31 de julio de 2012

CUANDO HABIA HORIZONTE

lunes, 30 de julio de 2012

domingo, 29 de julio de 2012

LA MANO

Cada vez que cometo un error importante recuerdo la mano enorme de mi padre. Intento hacer desaparecer la cabeza entre los hombros y me siento muy pequeño, como entonces. Cada vez que cometo un error grave recuerdo la mano de mi padre. La que me daba. La que me daba para decirme: "Venga, hijo, que no pasa nada".
Publicado el 10/9/2010 en HIPERBREVES

viernes, 27 de julio de 2012

NON AS MEDIDAS DE RAJOY - 1

TRAS A MARCHA MINEIRA, É NECESÁRIA OUTRA FOLGA XERAL XA! 


A xornada do 11 de xullo concentrou en Madrid dous feitos fundamentais que marcan a lume a situación política e colócannos nunha nova conxuntura. O primeiro é a Marcha Negra mineira, que culminaba, cun apoio social impresionante, en manifestacións multitudinarias que gritaban “Madrid obreiro apoia aos mineiros” e enfrontáronse a unha dura represión policial. 
O outro feito era o discurso de Rajoy, o lacaio da Merkel, da UE e do FMI, anunciando no Congreso dos Deputados un novo e brutal plan de axuste (65.000 millóns de euros en dous anos), fixado pola UE a cambio de salvar á banca española (ou mellor dito, de salvar aos seus acredores, os bancos alemáns, franceses e outros).

jueves, 26 de julio de 2012

EL PARAGUAY DE LUGO Y FRANCO - 1

El 20 de abril de 2008, Fernando Lugo (ex-obispo católico) ganó las elecciones en Paraguay. Llegó al poder como representante de la Alianza para el Cambio (coalición de 10 partidos políticos) y Federico Franco (del Partido Liberal Radical Auténtico) le acompañaba como vicepresidente. El Partido Liberal es el segundo partido politico de Paraguay. 

Su eterno rival el Partido Colorado fue entre 1947 y 1963 (Alfredo Stroessner) el único partido legal y por tanto la única organización que podía presentar candidatos en cualquier proceso electoral. Aún cuando se hayan realizado elecciones verificadas por organismos internacionales, hasta 2008 ha resultado vencedor en todas las elecciones generales desde 1947.
En la coalición gobernante el Partido Liberal (Federico Franco) era quien ostentaba el poder, ya que tenia la mayoria de los diputados. Pero Lugo era el presidente por una conveniencia electoral que se consideró transitoria desde el inicio, ya que una vez ganadas las elecciones podia ser fácilmente depuesto por una moción de censura (que la constitución paraguaya llama "juicio politico").
A pesar de que Lugo ha dicho que encuentra la presidencia de Hugo Chávez en Venezuela interesante, también es un hecho su distanciamiento de los líderes populistas de América Latina, centrándose más en los aspectos domésticos. Durante las campañas electorales, Lugo había declarado que sus principales objetivos serían una reforma agraria, el mejoramiento de la justicia, la salud universal gratuita y la recuperación de la soberanía energética, favoreciendo al nacionalismo en cada uno de sus discursos. 
Lugo exigía el pago justo de las tarifas por la energía excedente de la hidroeléctica Itaipú que es vendida al Brasil y prometió renegociar al alza hasta ajustarla a precios reales. Dicho objetivo se cumplió el 6 de abril de 2011 tras las votaciones de las notas reversales en el congreso brasileño. 

El embalse de la represa inundó diversas propiedades de habitantes del extremo oeste del estado brasileño de Paraná. Las indemnizaciones no fueron suficientes para que los agricultores compraran tierras nuevas en el Brasil. Siendo las tierras más económicas en el Paraguay, miles de ellos emigraron para ese país, creando el fenómeno social conocido como los brasiguayos – brasileños con sus familias que residen en tierras paraguayas en la frontera con el Brasil.
VER EL CAPITULO 2

martes, 24 de julio de 2012

RECORTES A DEPENDENCIA

 Novo recorte á dependencia e máis carga para as mulleres.!Rajoy dimisión!
Dentro das últimas medidas aprobadas polo goberno para recortar 65.000 millóns de euros do erario público, están os recortes á lei de Dependencia, que veñen profundar a opresión e a sobrecarga no traballo de coidados que as mulleres temos que levar sobre os nosas costas nesta sociedade machista e patriarcal na que vivimos. O tijeretazo á Dependencia ten un maior impacto nas mulleres porque somos as mulleres as que engrosamos a lista de persoas dependentes; colectivo formado sobre todo por persoas maiores, xa que a nosa esperanza de vida é maior 


Iso si, vivimos máis anos pero en peores condicións de saúde que os homes. E tamén somos nós na súa gran maioría as coidadoras, tanto informais no ámbito familiar como dentro do persoal contratado. Unhas Axudas Sociais Insuficientes Que Se Recortan Cada vez Máis. O certo é que o Sistema de Autonomía e Atención á Dependencia (SAAD) que é o conxunto de axudas económicas e prestacións de coidados que veñen outorgando desde a aprobación da Lei no 2007, naceu falto de recursos de todo tipo e o seu desenvolvemento foi moi desigual entre as distintas Comunidades Autónomas. Ademais, a prestación económica para coidados no contorno familiar, que ía ser de "carácter excepcional" fronte a outro tipo de recursos, foi a prestación máis concedida. 


A razón é clara: Ao Estado sáelle moito máis barato manter a unha persoa dependente en casa a cargo dos seus familiares, que custearlle a atención socio-sanitaria profesional que precisan estas persoas. E de paso (aínda que non se recoñeza), a axuda é unha "esmola" que alivia a situación económica cada vez máis asfixiante pola que atravesan tantas familias con todos ou case todos os seus membros en paro. Deste xeito, non só non se creou o emprego que a posta en marcha desta Lei prometía, senón que os coidados na familia contribuíron a manter ás mulleres recluídas no fogar, reproducindo o rol que o sistema patriarcal asígnanos. 
E aínda que a aprobación desta lei supuxo unha mellora na calidade de vida de moitas persoas dependentes e as súas familias, os recortes levados a cabo para facernos pagar a factura da crise capitalista que non creamos, están a provocar que o SAAD xa de feito deficiente, "faga auga por todas partes". Ao atraso no pago das axudas económicas ás coidadoras, sumouse a falta de pagamento do persoal empregado nos numerosos Centros de día ou Residencias concertadas para a aplicación da Lei, onde a maioría son mulleres, onde foron eliminando persoal; o que impide garantir uns coidados de calidade nos devanditos centros. 


Isto, unido ao co-pago cada vez máis difícil de soportar para moitas familias no custo das prazas concertadas, fai que estas decidan sacar ao familiar dependente do centro e atendelo no propio domicilio. Coidados que como sabemos recaen fundamentalmente en nós. Tamén as traballadoras do Servizo de Axuda a Domicilio (SAD), dentro das empresas concertadas polas CCAA e que fan negocio coa Dependencia, viron empeoradas as súas condicións laborais e sufriron o atraso ou falta de pagamento dos seus salarios, polo que durante este ano e o pasado 2011 tiveron que botarse á rúa ou declararse en folga para reclamar o que é seu. 


 Para Salvar Aos Bancos E Pagar A Débeda Declárannos A Guerra Social.
Con este novo paquetazo que se suma aos anteriores, o Estado hai tempo que nos vén declarando unha guerra social aos traballadores/as e o pobo. Unha guerra social na que para salvar aos bancos e pagar a débeda teñen que soltar todo o "lastre" que faga falta. Así, os máis débiles como son persoas maiores, enfermas, e dependentes, son abandonadas á súa sorte. Coas últimas medidas aprobadas, recórtanse as axudas á Dependencia nun 15%, e non se incluirán no réxime da Seguridade Social ás novas coidadoras-é informais como viña facendo até agora. Ademais terase en conta a situación económica das persoas coidadora e non só a da persoa dependente, como até agora, na concesión das axudas.


Axudas que no mellor dos casos non pasan de 520 euros. Unha cantidade xa agora ridícula e case un insulto para mulleres que teñen que atender a un familiar a tempo completo, que necesita axuda ou coidados especiais para todas as actividades da vida diaria. Pero con todo, e como di o propio presidente da Asociación estatal de Directoras e Xerentes de Servizos sociais, "de todas as medidas que se tomaron para o descuartizamiento desta lei, a máis canalla de todas", é que a partir de agora permitirá ás Comunidades Autónomas alargar o trámite para a concesión das axudas desde o seis meses actuais até os 2 anos, de forma legal e sen custo algún para elas. 


Así, esta nova reforma, non só vai facer crecer enormemente a lista de persoas que actualmente teñen recoñecido o dereito a axúdalas pero aínda non se lles concederon (O chamado "limbo da dependencia" e no que se atopan unhas 7000 persoas), senón que van deixar morrer a decenas de miles de maiores, esperando o acceso a un dereito consagrado por unha lei. Xa agora as estatísticas anuais demostran que miles falecen esperando uns trámites que na maioría das CC.AA alárganse moi por encima do seis meses. 


 Incorporar A todas As Mulleres, E Unificar As Loitas! 
Ante todas estas agresións, traballadoras-é da Dependencia, así como asociacións de persoas dependentes e os seus familiares, están a empezar a organizarse e saír á rúa. Un exemplo diso son as Plataformas en defensa da Lei de Dependencia que están a xurdir. Desde Corrente Vermella apoiamos as mobilizacións que están a levar a cabo e cremos necesario que se incorporen ás mesmas tamén as mulleres coidadoras no fogar, as cales polo illamento social en que se atopan, teñen ás veces máis dificultades para defender os seus dereitos. Así mesmo facemos un chamamento para que se somen e coordinen co resto de loitas que contra todos os recortes sociais veñen levando a cabo; pois só unificando as distintas loitas en curso, poderemos pararlle os pés a este goberno mentireiro, inimigo do pobo e das mulleres, e que goberna ao servizo da Troika e os capitalistas. Laura R.

lunes, 23 de julio de 2012

UNIDADE FRENTE OS RECORTES

HAZ CLICK SOBRE EL CARTEL PARA COPIARLO O IMPRIMIRLO :
Unidade frente os recortes sociais e polos direitos políticos 
A Marcha Mineira que chegou o pasado 11 de maio á capital do Estado foi seguida por masivas mobilizacións e manifestacións rexeitando os recortes que o goberno, co respaldo da monarquía, aprobara o 13 X. Umhas políticas feitas á medida dos intereses da gran banca e dos grandes empresarios, dictada desde Bruxelas pola Troika, e que estan a impor na Union Europea. 


O pacote de medidas supoen o empobrecimento da poboación traballadora europea en xeral, e nomeadamente das zonas periféricas da UE. Temos chegado a um punto no que todo aumento dos beneficios empresariais ou bancarios só podem vir dun aumento da pobreza social e da explotación da clase traballadora. 


Neste cadro, o capital español precisa de se centralizar para negociar con mais forza as migallas que lle poden cair da mesa da Union Europea; por iso a recentralización do Estado Español, reforzando as Diputacións frente as CC AA e concellos, Isto deixa a umha nación periférica como Galiza, nun estado en camiño dumha intervención política directa polos estados centrais da Union Europea, con umha saída, aumentar a sua dependencia económica, social e política. 


E nada bo pode esperar ao pobo galego destas medidas e a “re”centralizacion. Se a suba do IVE é un atraco, qué consecuencias pode ter para os de umha das zonas coas pensions mais baixas. Que consecuencias pode ter na Galiza, para o seu pobo traballador, umha suba do IVE cando o transporte colectivo non existe, e vese na obriga de utilizar o automobil particular para ir o traballo? Que consecuencias pode ter a privatizacion dos servizos ferroviarios, numha zona onde os servizos de proximidades non existen?. Que consecuencias poden ter os recortes nos servizos públicos e sociais, numha poboacion xeograficamente dispersa como a galega? 


O pobo traballador galego sufre como o resto do Estado as medidas do goberno do PP, mas polas suas condicións concretas de nacion oprimida, algumhas delas afectan dun xeito distinto. Por iso, a “re”centralización do estado engade mais sufrimentos á poboación, que despois dumha paréntesis histórica, volve a perder poboación: no ultimo ano o censo da Galiza retrocedeu en 11 mil persoas. A Xunta do PP, coa sua política servil frente o Estado Español e a Unión Europea, apresentandonse como alumno de Rajoy nos recortes, e avalando todas as súas “ocorrencias”, é o “palanganero” desta política de desmantelamento industrial e social da Galiza. 


O capital galego, mais aló das multinacionais como Inditex, Pescanova, Calvo, etc., que teñen outros intereses fora das nosas fronteiras, non ten outro proxecto que o de negociar cos que mendigan en Europa, os capitalistas españois. Botar fora á Xunta do PP é o mínimo para evitar o deserto industrial no que estan a converter á Galiza. Mas a fondura da crise actual desbota calquer saída da crise illada do conxunto, nun mundo que camiña cara o desastre social, político e económico polo maior despilfarro da historia: o resgate da Banca e grandes empresas en todo o mundo costou 11 billons de euros (o 21% do PIB mundial), do que o Estado Español, e na Galiza, puxeron a sua parte correspondente (1.5 billons). 


Roubaron todo o que quixeron e agora pagamolo todos/as. Galiza, o seu pobo traballador ten direito á autodeterminación, a decider o seu futuro, o control das suas riquezas e como quere relacionar co resto dos pobos. Mas os ataques que veñen da Xunta e do goberno español, son dictados pola Troika, Bruxelas e BCE, por elo, a defensa dos direitos do pobo traballador pasan pola unidade na loita cos traballadores/as e o pobo grego, italiano, portugués, frances, aleman... mas tamén coa clase traballadora española, que como, os mineiros, puxeron ao goberno de Rajoy contra as cordas. 


Todo isto concretizase na loita por derrubar os gobernos do PP, contra a Union Europea e a Troika, pola resconquista dos direitos laborais expropiados, polo non pago da debeda e a nacionalizacion da banca baixo control obreiro e social, por umha política fiscal progresiva... Por umha saída obreira e popular á crise; do que o direito á autodeterminacion da Galiza é um dos seus puntos centrais. Para avanzar neste camiño é preciso e urxente avanzar na convocatoria e realizacion dun amplo Encontro Democrático aberto a todos/as aqueles que teñamos no noso obxetivo que a crise social a pague o capital, onde se levanten propostas de mobilizacion sostida no tempo, que inclúa umha folga xeral, contra esas politicas.

domingo, 22 de julio de 2012

FREIHEIT

El inmenso y rubio guardián de las SS abrió de madrugada la puerta del barracón. Como llevaba unas enormes tenazas en la mano, todos nos acurrucamos y cerramos con fuerza la boca. Eligió a un niño esquelético y se lo llevó en volandas junto a la verja. Cuando me asomé a la fría noche, me di cuenta de que jamás llegaría a comprender al ser humano. Con la enorme fuerza de aquella herramienta de acero, y el niño completamente quieto sobre el barro, el soldado alemán estaba abriendo un hueco en la alambrada. 
Publicado el 21/5/2010 en HIPERBREVES

viernes, 20 de julio de 2012

XOVES 19 XULLO 20 HS PZ. PALLOZA

Todas e todos á manifestación ! Por unha folga xeral indefinida ata a caida do goberno dos banqueiros !
Os sindicatos convocan conxuntamente o 19 de Xullo protestas contra os recortes anunciados polo goberno. A unidade nas loitas foi a reclamación principal que o 15M e o resto da cidadanía (así como a maioría das súas propias bases) lles fixo sempre a estas organizacións, fundamentais na defensa dos dereitos dos traballadores. Seguimos a considerar que as protestas deben xurdir da xente e nas rúas, nos centros de estudio e de traballo, das bases dos sindicatos, e non de cúpulas directivas burocratizadas. 

Pero, con todo, dende a Rede de Barrios do 15M aplaudimos esta decisión de acudir xuntos a xornada do 19, e agardamos que sexa un punto de inflexión na organización da loita contra o expolio que o goberno de España e os poderes financieiros están a desatar sobre a cidadanía. Chamamosvos a tod@s a participar na manifestación que terá lugar o 19 de Xullo baixo o lema “Non ao saqueo do pobo. Hai que impedir que nos arruínen” ás 20:00 con saída da Praza da Palloza.
Logo dunha xuntanza celebrada na mañá deste luns, CIG, CCOO e UGT decidiron realizar unha convocatoria conxunta de mobilizacións para o vindeiro xoves 19 de xullo e contra as últimas medidas de recortes anunciadas polo Goberno de Mariano Rajoy a pasada semana e baixo o lema Non ao saqueo do pobo. Hai que impedir que nos arruínen. A gravidade dos axustes levan as centrais sindicais a unirse nunhas protestas que agardan sexan masivas nas principais cidades e vilas de Galicia.

jueves, 19 de julio de 2012

LAS VICTIMAS DE LAS PREFERENTES

HAZ CLICK EN LOS CARTELES PARA LEERLOS, COPIARLOS O IMPRIMIRLOS :

Las participaciones preferentes son productos financieros de riesgo, pero totalmente legales. Lo que no ha sido tan correcta es la forma de comercializarlas. Para establecer la diferencia entre los ahorradores víctimas de una mala venta y los inversores conocedores del riesgo de la operación, la consultora Price Waterhouse Cooper trabaja en estos momentos en el análisis, caso por caso, de los 43.000 clientes de NCG Banco afectados por la imposibilidad de recuperar el dinero invertido. 
¿Para qué sirve esta auditoría? Para algo tan fundamental como la posibilidad de declarar nula la venta, y poder recuperar los depósitos colocados como participaciones preferentes. Según fuentes conocedoras de este proceso de auditoría, el perfil tipo de víctima de una comercialización irregular se corresponde con el de un ahorrador que no supera los 60.000 euros de inversión. Se trata de una cantidad media, hallada en función del número de contratos hechos a pequeños ahorradores, pero que no exime de la devolución a importes de mayor cuantía en los que se demuestre una incorrecta colocación. 

Evolución de los depósitos  Los consultores analizan la documentación y los procedimientos del contrato -en algunos casos, como en los que la firma es la huella digital es suficiente prueba de mala venta-, y las capacidades de los firmantes, como la edad y condición física ya que se han dado casos de contratos suscritos por menores y discapacitados intelectualmente. El estudio también tiene en cuenta, a la hora de determinar el perfil de víctima, si se trata de un asalariado, y si el importe reclamado procedía con anterioridad de un depósito a plazo fijo. 
Según las mismas fuentes, determinar el perfil del especulador es más sencillo, tanto por el volumen de la inversión realizada, superior a los 60.000 euros, como por la movilidad de los depósitos hacia distintos tipos de productos financieros, siempre en busca de la mayor rentabilidad. 
Una vez concluida la auditoría y determinado el tipo de cliente de preferentes, la solución más viable que se perfila a corto plazo es la del arbitraje, que declare nulos los contratos basándose en que los afectados no sabían lo que compraban, lo que permitiría la recuperación del dinero invertido, pero sin los intereses. 
Para los demás, la solución que encuentra más eco en el Ministerio de Economía pasa, como exige Bruselas, por una quita a través del tipo de interés, no del nominal. Es decir, que si el cliente tiene 100.000 euros en preferentes al 7 %, se le pasarían a un depósito al 2 % durante tres o cuatro años. De esta forma, perdería rentabilidad, pero no en el nominal. 
Desde el Ministerio de Economía se reconoce que dar una solución privilegiada a los tenedores de preferentes no tendría sentido, en primer lugar porque Bruselas no lo toleraría en los bancos rescatados y, en segundo lugar, porque de manera inmediata se apuntarían a esta solución los 400.000 accionistas de Bankia para exigir las mismas ventajas que los afectados.

La plataforma de afectados por las preferentes de la comarca coruñesa recoge con esperanza la sentencia pero no bajarán la guardia. Insisten en que el NovaGalicia Banco les devuelve sus ahorros íntegros y no aceptan la campaña de los directivos de la entidad en la que piden perdón a los clientes. La plataforma coruñesa agrupa a un centenar de afectados que ahora ven más factible recuperar sus ahorros. De todas formas, creen que es preferible acogerse a la demanda colectiva de la Fiscalía para no colapsar los juzgados. 


El jueves volverán a concentrarse en Rúa Nova y el sábado estarán en la manifestación conjunta de todos los afectados de Galicia en Santiago de Compostela. Fletarán autobuses a 5 euros por persona que saldrán de la plaza de Ourense a las 9 y media. 
MAS NOTICIAS : 01 - 02 - 03 - 04 - 05 - 06 - 07 - 08 - 09 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 -
VIDEOS : 01 - 02 -
FOTOS : 01 -
HAZ CLICK EN : 
Santiago acogerá el día 21 una gran manifestación de afectados por las preferentes
Sentencia contra NovacaixaGalicia

martes, 17 de julio de 2012

AL BORDE DE LA INSUMISIÓN

ARTÍCULO DEL PRESIDENTE Y EDITOR DE LA VOZ DE GALICIA 
SANTIAGO REY FERNÁNDEZ-LATORRE
Empujado por un poder distinto del que le otorgó con todo mérito la soberanía nacional, el presidente del Gobierno se ve hoy en la obligación de afrontar la peor crisis económica (y también social y política) que le ha tocado vivir a España desde la transición. 
No es precisamente gozoso gobernar en medio de semejante tempestad. Nadie puede arrendarle la ganancia. Porque, como suele pasar cuando sobrevienen cataclismos como el que estamos viviendo, el triunfador de las elecciones tiene que olvidar sus buenos deseos, retorcer sus promesas e incluso negarlas para hacer lo contrario de lo que propuso. 
Pero reconocer de entrada la dificultad del momento no quiere decir en absoluto que se pueda coincidir mínimamente con la presunta solución que ayer propuso el presidente del Gobierno y hoy, si nadie lo remedia, consumará en el Consejo de Ministros. 
En primer lugar, habría que cuestionarse si tiene España que someterse a los dictados de quienes actúan solo por su propio interés, sea desde los grises despachos de Bruselas, los funcionales de Berlín o los lujosos de la City londinense y otras capitales del mundo. 
Ni la Unión Europea, ni Alemania ni los famosos mercados están legitimados para imponerle a España una especie de suicidio económico y social. Porque los términos en que se está planteando -como ya le sucedió a Grecia y a Portugal- no son de ayuda, sino de usura. (LEER TODO)

lunes, 16 de julio de 2012

CONTRA LOS RECORTES EN CORREOS

En Correos se suprimirán miles de puestos de trabajo en todo el estado, ello queda ratificado por las recientes declaraciones del presidente de Correos Javier Cuesta Nuin en medios de comunicación extranjeros, donde plantea que la viabilidad de la empresa pasa por una reducción del 25 % de la plantilla, hoy ya es un hecho la desaparición de secciones de reparto, plazas de rurales, centros automatizados…. 
Ello supondrá un deterioro de la calidad del servicio en cuanto a la clasificación, distribución y posterior reparto del amplio abanico de productos postales, que se traducirá en retrasos y otras deficiencias relacionadas con el Servicio Postal Universal, garantizado teóricamente por ley pero no financiado a la práctica con los recursos públicos adecuados para atender las necesidades de tod@s los ciudadan@s. Si a ello añadimos la inminente privatización de Correos adherida a la SEPI, sociedad encargada del desmantelamiento del sector público, parece lógica la preocupación de los cerca de 60.000 trabajador@s de la empresa que engloba tanto a funcionari@s, laborales como eventuales, que ven peligrar su futuro laboral (LEER MAS)

domingo, 15 de julio de 2012

AGUANTÓ

El gordito aguantó collejas como todos los días, pero cambió la rabia por una sonrisa extraña. Aguantó igual los insultos, los cánticos soeces y los intentos cotidianos por desnudar su enorme culo blanco. Aguantó riendo en silencio, con una mueca entre la burla y la felicidad oscura. Aguantó tranquilo, abrazado a su maleta de Punisher, ajeno a las provocaciones de sus nunca compañeros de clase. Esperó su momento aferrado a aquella mochila negra. En su interior, ni rastro de libros o material escolar, sólo la pistola de papá.
Publicado el 12/2/2010 en HIPERBREVES

sábado, 14 de julio de 2012

¿ NECESITAMOS UNA SYRIZA ? - 03

EL PROGRAMA DE SYRIZA : 
1. Realizar una auditoría sobre la deuda pública. Renegociar su devolución y suspender los pagos hasta que se haya recuperado la economía y vuelva el crecimiento y el empleo. 
2. Exigir a la UE un cambio en el papel del BCE para que financie directamente a los Estados y a los programas de inversión pública. 
3. Subir el impuesto de la renta al 75% para todos los ingresos por encima del medio millón de euros anuales. 
4. Cambiar la ley electoral para que la representación parlamentaria sea verdaderamente proporcional. 
5. Subir el impuesto de sociedades para las grandes empresas al menos hasta la media europea. 
6. Adoptar un impuesto a las transacciones financieras y también un impuesto especial para los productos de lujo. 
7. Prohibir los derivados financieros especulativos, como los swaps y los CDS. 
8. Abolir los privilegios fiscales de los que disfruta la iglesia y los armadores de barcos. 
9. Combatir el secreto bancario y la evasión de capitales al extranjero. 
10. Rebajar drásticamente el gasto militar. 
11. Subir el salario mínimo hasta su nivel previo a las recortes (751 euros brutos mensuales). 
12. Utilizar los edificios del Gobierno, la banca y la iglesia para alojar a las personas sin hogar. 
13. Poner en marcha comedores en los colegios públicos para ofrecer desayuno y almuerzo gratuito a los niños. 
14. Ofrecer sanidad pública gratuita para las personas desempleadas, sin hogar o sin ingresos suficientes. 
15. Ayudas de hasta el 30% de sus ingresos para las familias que no pueden afrontar sus hipotecas. 
16. Subir las prestaciones de desempleo para los parados. Aumentar la protección social para las familias monoparentales, los ancianos, los discapacitados y los hogares sin ingresos. 
17. Rebajas fiscales para los productos de primera necesidad. 
18. Nacionalización de los bancos. 
19. Nacionalizar las antiguas empresas públicas de sectores estratégicos para el crecimiento del país (ferrocarriles, aeropuertos, correos, agua…). 
20. Apostar por las energías renovables y por la protección del medio ambiente. 
21. Igualdad salarial para hombres y mujeres. 
22. Limitar el encadenamiento de contratos temporales y apostar por los contratos indefinidos. 
23. Ampliar la protección laboral y salarial de los trabajadores a tiempo parcial. 
24. Recuperar los convenios colectivos. 
25. Aumentar las inspecciones de trabajo y los requisitos laborales para empresas que accedan a concursos públicos. 
26. Reformar la constitución para garantizar la separación iglesia-Estado y la protección del derecho a la educación, la salud y la protección del medio ambiente. 
27. Someter a referéndum vinculante los tratados europeos y otros acuerdos de importancia. 
28. Abolición de todos los privilegios de los parlamentarios. Eliminar la especial protección legal de los ministros y permitir a los tribunales ordinarios procesar a los miembros del gobierno. 
29. Desmilitarizar la guardia costera y disolver las fuerzas especiales antidisturbios. Prohibir la presencia de policías encubiertos o con armas de fuego en las manifestaciones y mítines. Cambiar los planes de estudio de los policías para poner énfasis en los temas sociales, como la inmigración, las drogas o la exclusión social. 
30. Garantizar los derechos humanos en los centros de detención de inmigrantes. 
31. Facilitar a los inmigrantes la reagrupación familiar. Permitir que los inmigrantes, incluso los indocumentados, tengan acceso pleno a la sanidad y la educación. 
32. Despenalizar el consumo de drogas, combatiendo solo el tráfico. Aumentar los fondos para los centros de desintoxicación. 
33. Regular el derecho a la objeción de conciencia en el servicio militar. 
34. Aumentar los fondos para la sanidad pública hasta los niveles del resto de la UE (la media europea es del 6% del PIB y Grecia gasta el 3%). 
35. Eliminar el copago en los servicios sanitarios. 
36. Nacionalizar los hospitales privatizados. Eliminar toda participación privada en el sistema público de salud. 
37. Retirada de las tropas griegas de Afganistán y los balcanes: ningún soldado fuera de las fronteras de Grecia. 
38. Romper los acuerdos de cooperación militar con Israel. Apoyar la creación de un estado Palestino dentro de las fronteras de 1967. 
39. Negociar un acuerdo estable con Turquía. 
40. Cerrar todas las bases extranjeras en Grecia y salir de la OTAN.

viernes, 13 de julio de 2012

OS MINEIROS EN PÉ DE GUERRA

Rescatan aos banqueiros, despiden aos mineiros 
É unha vergoña! Tod@s cos mineiros 
Os mineiros de todo o estado español están en pé de guerra e con eles os pobos das comarcas mineiras que ven abocados á miseria tras a decisión do goberno de suspender a axuda ao carbón. O Goberno decidiu acelerar a morte da minería recortando as axudas á explotación nun 63% de media leste mesmo ano, o que obrigará a adiantar o peche de pozos ante a imposibilidade de facer viable a actividade. 
Este recorte nas subvencións aos xacementos, que non respecta os acordos asinados, vén agravado pola drástica redución das partidas dedicadas á chamada "reactivación da economía". O Goberno decidiu así a liquidación vertixinosa da minería para aforrar, segundo eles, máis de 650 millóns de euros nos orzamentos o que vai xerar unha autentica catástrofe social. 
Durante case 30 anos os gobernos (PSOE-PP) viñeron chamando "reconversión industrial" ao que non foi outra cousa que a destrución pura e dura da actividade industrial e do emprego. O declive dos pobos mineiros foi constante e o paro continúa facendo estragos. Agora, a decisión do Goberno de Rajoy dá a puntilla a máis de 30.000 familias. Rajoy pon contra as cordas aos mineiros en nome desa carreira cínica e frenética por reducir o déficit. 


Fan contas mentireiras. Menten sobre o carácter desta crise, menten sobre os responsables da crise e menten sobre a saída á crise. Queren facernos crer que somos os traballadores/as os responsables do multimillonario déficit público e en nome de combatelo vale todo tipo de recortes sociais, peches de minas e o que faga falta. Non hai diñeiro para educación, non hai diñeiro para sanidade pública, non hai diñeiro para vivenda ou para crear emprego, non hai diñeiro para as concas mineiras pero hai ¡todo o diñeiro que sexa necesario! cando se trata de saír ao rescate multimillonario dos banqueiros. 

















Non se poden destinar este ano 200 millóns de euros máis de subvención á produción ao carbón, pero non hai problema algún en entregar xa 23.500 millóns de euros a Bankia. Manter a axuda á produción ao carbón representa o 0,8% da última entregada directa a Bankia. Co que se paga en tan só tres días de intereses pola inmoral e ilegitima débeda pública aos banqueiros alemáns, franceses e españois sobra para a subvención de todo un ano á produción ao carbón. Menten sobre o déficit mesmo da minería. 

















O carbón nacional recibe unha retribución media do Estado de 1,82 céntimos de euro por quilowatt, a enerxía eólica obtén 4,29; a hidráulica, 4,38; as plantas de cogeneración, 5,12; as que utilizan biomasa, 7,07; as que aproveitan residuos, 9,03, e as solares nin máis nin menos que 42,86. Estamos ante unha inmensa mentira sobre o déficit e sobre a política enerxética. Na actualidade o sector eléctrico en España está controlado por 6 grandes compañías: Iberdrola, Endesa, Gas Natural, Unión Fenosa, EnelViesgo e Hidrocantábrico, compañías en mans dos banqueiros e os fondos de investimentos estranxeiros (norteamericanos, italianos, franceses...) son eles os grandes beneficiarios das axudas do Estado e os que engolen un déficit tarifario de 24.000 millóns de euros. 


















As vergoñosas contas do goberno non teñen por onde agarrarse. O recorte ao carbón representa unha miseria fronte á xigantesca axuda aos bancos. engádase ademais que coa perda de 10.000 empregos directos no sector, as arcas públicas deixarán de ingresar por ano 225 millóns de euros por IRPF e Seguridade Social ao que hai que engadir preto de 120 millóns de euros polo IVE coa venda da produción. Entón cabe preguntarse ¿ao servizo de quen están feitas as contas do Goberno?. E a resposta só é unha: dos banqueiros, as multinacionais da enerxía e o Goberno da Troika que está a converter o país nun atentico solar repleto de paro e miseria, na segunda Grecia de Europa. 















Pola liberación inmediata da axuda ao carbón e que se nacionalice a minería. Os mineiros, que en moitos casos levan meses sen cobrar e cobran salarios de miseria nas subcontratas por deixarse a vida e a saúde nos pozos, ven ameazado o seu emprego e o seu futuro. Cando se dilapidan fortunas rescatando banqueiros ou subvencionando ás multinacionais da enerxía non podemos aceptar de maneira algunha que nos digan que non hai diñeiro, que hai que suspender a axuda ao carbón e non investir nin un euro na reactivación industrial das concas. Que se libere inmediatamente a axuda ao carbón e que se nacionalice a minería, baixo control das organizacións dos traballadores e populares!, porque só así se garantirá a produción e o emprego e evitarase que boa parte da subvención ao carbón lévenlla empresarios privados que logo subcontratan e explotan miserablemente aos mineiros. 
Os dirixentes de CCOO e UXT están obrigados a porse á altura das circunstancias e deixar de cifrar toda a esperanza de solución no acordo cos empresarios do carbón, porque estes deixarán tirados aos traballadores nin ben reciban unha parte da axuda. Hai que esixir a nacionalización da minería. Hai que esixir que se poña en pé un plan de industrialización e de obras públicas e sociais que dean traballo ás concas mineiras. ¿E hai diñeiro para todo iso?. Se o hai!, se se deixa de dar un só euro máis aos banqueiros e se se suspende o pago da inmoral e ilegal débeda pública, para con todos eses recursos pór en pé o único plan de rescate que está a faltar un plan de rescate dos traballadores e o pobo.











11 de Xullo: Tod@s cos mineiros, apoiemos a marcha negra. O pasado 22 de Xuño, desde distintas, os mineiros comezaron unha marcha a pé até Madrid, para esixir ao goberno unha solución ao conflito. Por onde pasen deben recibir o apoio e a solidariedade de todos os traballadores/as. O 11 de xullo chegarán a Madrid e deben ter un recibimento como merecen. Hai que facerlles sentir que non están sós, que toda a clase obreira apoia a súa xusta loita porque os homes e as mulleres da minería son o orgullo de toda a clase obreira. Porque se eles gañan gañamos todos/as.  Cando os mineiros encérranse nos pozos, bótanse á rúa e enfrontan heroicamente cada día a brutalidade policial pondo en risco a súa vida, os dirixentes de CCOO e UXT deben de pasar das palabras aos feitos e unificar todas as loitas en curso convocando unha nova folga xeral, porque ese é o único camiño para apoiar aos mineiros e responder todos os traballadores/as xuntos a estes plans de guerra social do Goberno de Rajoy e a Troika. Hai, finalmente, que volver denunciar a vergoñosa actuación da policía e a garda civil empeñados en acalar a golpes, pelotas de goma e entradas salvaxes aos pobos esta xusta loita. 

Esiximos a inmediata liberdade sen cargos de todos os detidos e reafirmamos que calquera desgraza que poida ocorrer será enteira responsabilidade deste goberno dos banqueiros e os ricos. Para recibirlles como se merecen, desde os Comités de Empresa e seccións sindicais, desde as facultades e Institutos, desde os barrios obreiros, desde as asembleas do 15M, hai que facerlles chegar a solidariedade e preparar o seu recibimento. Mesmo nas outras cidades do Estado o 11 de xullo hai que facer manifestacións ou concentracións de apoio aos/as mineiros. 
Viva a loita dos homes e mulleres da minería!


VER FOTOS - MAS FOTOS