ESPERANZA AGUIRRE INTRANSIGENTE

Aos centenares de miles de traballadores, novos e sectores populares que reclamamos a súa dimisión na rúa cábenos unha cota importante de merito nesta dimisión.  Cando a Presidenta da Comunidade de Madrid ten que escoitar un día si e outro tamén a miles gritando contra ela na rúa, ao profesorado, aos traballadores da sanidade, aos estudantes, aos veciños indignados co desmantelamento dos centros de saúde ou a falta de axuda  á dependencia, aos traballadores do transporte cuxas pagas ven volatilizadas. 

Cando toda unha presidenta e "lideresa" ten que desaparecer da Universidade na apertura do curso para eludir ser o branco das iras de profesores, traballadores e estudantes. Cando esta "Dama de ferro" cañí é recibida "taper" en man por unha nai airada e acertarlle nun próximo "tapertazo"  convértese nun anhelo masivo. Cando todo iso acontece, hai que cargar no haber da loita social unha cota altísima de mérito nesa dimisión.   
A outra cota do mérito da loita social hai que adxudicarlla ás loitas das nacionalidades. Os acontecementos en Euskal Herria ao redor da política  cara aos presos vascos e en especial o caso de Bolinaga,    a expectativa electoral do nacionalismo abertzale ou con maior rotundidade aínda a multitudinaria manifestación do 11 de Setembro onde máis dun millón de persoas clamaron pola independencia de Catalunya, son factores de primeira orde na decisión de Esperanza Aguirre.   
Quen representa todo o máis rancio da aristocracia española, quen fixo do nacionalismo españolista e as privatizacións sen concesións os seus dous estandartes, choca coa inconsistencia dun goberno como o de Rajoy ao que o sector "liberal", que Esperanza Aguirre representa, considera "débil", carente da man dura dunha Dama de Hierro.