NOS HAN MACHACADO PISOTEADO MALDECIDO MALTRATADO Y DEFRAUDADO YA TANTO, POR TODO EL MUNDO, QUE EN VEZ DE INDIGNADOSESTAMOS MÁS BIEN RESIGNADOS Y CASI MORIBUNDOS, A VER SI DESPERTAMOS O RESUCITAMOS, Y NOS REBELAMOS DE UNA VEZ... No vivimos una sociedad de bienestar, vivimos una sociedad de precariedad, en la que se van perdiendo nuestros derechos. Somos gente como tu, sinideologias definidas. Preocupados e indignados por el panorama politico, economico y social. Por la corrupción de póliticos y empresarios.Por la indefensión de los ciudadanos de a pié. Todos unidos, podemos cambiar esta situación. ¡¡¡TOMA LA CALLE¡¡¡ Es tu derecho.

sábado, 31 de agosto de 2013

ALBADA E A RECOLLIDA DE LIXO

Comunicado do Grupo do 15M da Ria de apoio á loita dos traballadores/as de Albada e a recollida de Lixo na Coruña. 

Albada é a empresa que xestiona a planta de reciclaxe de Nostián que ivo beneficios o ano pasado por mais de 146 millóns de euros. Mas para cambiar de “modelo de funcionamento” aproveitou a nova Reforma Laboral para despedir a 11 traballadores, e asi tentar recortar salarios ata o mínimo interprofesional, aumentar as horas para aforrar postos de traballo e a eliminación do convenio colectivo. Contra iso, os traballadores de Albada levan en loita dende o 28 de xullo. Cespa Coruña, Cespa As Mariñas, que se adican á recollida do lixo, a planta de Sogama e o vertedeiro de Areosa solidarízanse con Albada e traballan para a folga do sector da limpeza do luns 26, que a patronal tenta ilegalizar.

É unha gran noticia a decisión dos traballadores e as traballadoras destas empresas de loitar xuntos ante a agresión sufrida polos empregados de Albada porque fai moi visible que o problema non é somentes unha cuestión sindical, dunha soa empresa, senon que son consecuencia dunhas politicas dos gobernos de Reformas Laborais, de privatizacions,... polo que supón un paso mais na organización da loita contra a agresión que o pobo está a sufrir.

Outro gran paso é a solidariedade que en xeral está a demostra-la xente da Coruña cos traballadores/as en conflicto, aínda a pesar da propaganda en contra que a empresa e o Concello da Coruña espallan sistemáticamente nos medios de comunicación, con informacións e imaxes “impactantes”, mentras silencian os verdadeiros motivos das mobilizacions, que son semellantes ao que esta a suceder con todos os traballadores/as (rebaixa de salarios, perda de condicions laborais, aplicación da reforma laboral).

A priori non se explica a actitude dos Concellos da Coruña e da Area Metropolitana, sumisos fronte á compañía, negándose a mediar no conflicto a pesar da petición dos traballadores/as, e cobrando de todos modos aos cidadáns por un servicio de reciclaxe que non se está a levar a cabo. Os/as empregados/as da empresa esixen que non se pague a Albada os días de folga pois non se está a realiza-la reciclaxe e están a enterra-lo lixo sen tratar.

Albada pertence ó grupo URBASER. URBASER é a división medioambiental de ACS, que é un grupo multinacional de empresas das áreas da construcción, servicios, concesiones e telecomunicacións presidido por Florentino Pérez. Pérez puxo URBASER (á que pertence Albada) en venta fai tempo pola enorme débeda que arrastraba ese grupo, pero non atopa comprador. Conseguíu un crédito para refinaciar esa débeda e o prazo para devolvelo vence a finais de 2014.

Florentino Pérez ten moitísima prisa por expremer a esas empresas e facelas apetecibles para outras empresas compradoras, así como atopar bos contratos (conseguiron recentemente a adxucación do servizo de limpeza en 16 dos 20 distritos de París). Segundo os papeis de Bárcenas, que ó parecer cada vez hai que tomar mais en serio, ACS é donante en negro ó PP moi posiblemente a cambio de adxucacións de servicios públicos. Tamén é a constructora do tramo ferroviario onde o 25 de xullo pasado o accidente do Alvia deixou 79 mortos.

Esta é a compañía á cal os concellos adxudicaron a xestión da planta de Nostián, e agora cobra sentido que deixen sós ós traballadores/as fronte a empresa de Florentino Pérez. Os/as traballadores/as da empresa non teñen por qué paga-las chafalladas financieiras de empresarios que en realidade viven dos cartos de todos, que proceden do pago pola xestión de servicios que deberían ser totalmente públicos e de adxudicacións para obras, que é obtida sobornando ós partidos políticos no goberno con cartos procedentes de banqueiros amigos que saben perfectamente a qué se adican todos eses señores e señoras. Deste xeito, as privatizacións redundan, o final, nun aumento da debeda publica que pagamos todos e todas.
Neste sentido consideramos chave a unidade da clase traballadora para conseguir a derrogación da Reforma Laboral, e as suas consecuencias de rebaixa de salarios e perda de conquistas sociais, contra a que xa están loitando outros moitos sectores da clase traballadora (POVISA en folga, Bombeiros, etc.) e pola municipalización/nacionalización dos servizos publicos, unica garantía para o mantemento dos postos de traballo e a conquistas sociais.

O Grupo do 15 M da Ria considera preciso seguir o camiño da solidariedade que se deu na folga do 26, e romper o illamento entre sectores/empresas en loita que manteñen as cupulas sindicais; se a defensa das conquistas sociais e laborais pasa pola derrogación da Reforma Laboral, imponse a convocatoria unitaria de xornadas de loita ate conseguilo.

O Grupo do 15M da Ria chama á poboacion traballadora a apoiar a loita traballadores e as traballadoras de Albada e a recollida de lixo, que a partir do dia 6 de setembro confluiran cos bombeiros de toda Galiza.

viernes, 30 de agosto de 2013

LA MISIÓN DE LA ONU ESTA EN SIRIA

El equipo de inspectores de la ONU en Siria han reanudado su investigación sobre el supuesto ataque químico en la periferia de Damasco y han llegado esta mañana a los barrios afectados, después de que este martes suspendieran la visita por motivos de seguridad. El supuesto ataque químico que la ONU trata de verificar es el principal argumento que esgrimen las potencias internacionales para realizar una operación militar en Siria que, según los medios estadounidenses, es inminente.
Los rebeldes acusan al régimen de haber bombardeado con armas químicas la periferia de Damasco causando la muerte de más de 300 personas el pasado miércoles. La organización Médicos Sin Fronteras confirmó haber atendido a 3.600 personas, de las que 355 murieron, en un lapso de tres horas con síntomas de exposición a agentes neurotóxicos, pero ha advertido que no puede señalar la autoría del supuesto ataque. El secretario general de la ONU, Ban Ki-moon, ha pedido a la comunidad internacional que den tiempo a los investigadores sobre el terreno a hacer su trabajo. (LEER TODO)
HAZ CLICK EN LOS TITULARES INFERIORES :
El éxodo de sirios se traslada a Irak tras el recrudecimiento de la violencia en el Kurdistán
Más de 20.000 sirios huyen de la guerra hacia el norte de Irak en un éxodo sin precedentes
Siwar Ala: "¿A qué espera la comunidad internacional para intervenir en Siria?"
La ONU pide "claridad" sobre el ataque químico en Siria pero no concreta una investigación
La comunidad internacional pide a Siria que la ONU verifique 'in situ' el ataque químico
"Todo estaba en su sitio. Las personas tumbadas en sus habitaciones. Pero muertas"
La oposición denuncia centenares de muertos en una "masacre" con armas químicas en Damasco
Denuncian una masacre de 1.300 opositores en Siria con gas tóxico
“La presunción más fuerte es el gas sarín”, dice un experto francés
La ONU promete investigar en forma “profunda e imparcial”
El régimen sirio bombardea zonas cercanas al supuesto ataque químico en Damasco
La ONU urge a Siria a que deje investigar y Ban dice que la intervención es "cuestión de tiempo" (VIDEO)
Siria: La ONU pide a Al Asad acceder a la zona del supuesto ataque químico
La sombra de Halabja

jueves, 29 de agosto de 2013

CRISTINA KIRCHNER VIAJO A SEYCHELLES

Jorge Lanata empezó su tradicional monólogo de Periodismo Para Todos haciendo referencia a todo lo que dejó la semana posterior a las PASO. Lanata y el equipo de Periodismo Para Todos viajó a las islas Seychelles para investigar un caso relacionado con la ruta del dinero K y a la misteriosa visita de la Presidenta Cristina Kirchner a este paraíso fiscal.
 Estas islas garantizan la confidencialidad sobre los dueños de las compañías que se establezcan allí, salvo que se detecten movimientos sospechosos. "Quien constituye una sociedad en un paraíso fiscal está buscando ocultar, que no se sepa de dónde proviene, y el origen de los fondos", afirmó el fiscal José María Campagnoli.

PPT realizó un informe sobre la misteriosa empresa de Néstor Kirchner en Irlanda. Se trata sobre BMSC Consultancy Limited, de la que el ex presidente fue director entre 2007 y 2010. Aunque figura su nombre, su firma no coincide con la de los documentos públicos y que el exmandatario nunca mencionó en sus declaraciones juradas.

miércoles, 28 de agosto de 2013

NOSOTROS NO DEBEMOS NO PAGAMOS

En los medios de comunicación se suele responsabilizar al endeudamiento público de la actual crisis financiera (la llamada crisis de deuda soberana). Nos dicen constantemente que “hemos vivido por encima de nuestras posibilidades”, que “no podemos permitirnos el actual nivel de gasto público”, que las prestaciones actuales del llamado Estado de bienestar están “más allá de nuestras posibilidades”. En definitiva: hay que recortar. Pero esto es falso. Si miramos los datos del Tesoro Público o el Banco de España veremos de forma clara que el sobreendeudamiento es fundamentalmente de origen privado y no público. A finales de 2012, el 77% de la deuda total de la economía española (3.992.431mill de €) había sido generada por agentes privados: empresas, bancos y hogares, mientras que únicamente el 23% restante (1.174.227 mill de €) era deuda adquirida por las diferentes administraciones públicas.















Pero ¿Cuándo y por qué se adquiere esta deuda?
El origen de la enorme deuda privada se debe en gran medida a la burbuja inmobiliaria, es decir, a la especulación. Tras el estallido de la crisis, las arcas públicas acudieron en ayuda de la banca que no podía responder a sus pagos (aunque no fue lo mismo para las familias y las pequeñas y medianas empresas).Y así, la deuda pública ha aumentado un 135% desde el 2008. En el año 2012 hemos superado el billón de euros por primera vez. Y no porque hayamos gastado por encima de nuestras posibilidades… si no porque empezamos a asumir las deudas del sector privado (bancos).
Estamos viviendo un proceso de “socialización” de las pérdidas del sector privado como si esas pérdidas fueran nuestras y rescatando a la banca a cambio de lastrar a las Administraciones Públicas con descomunales compromisos para el futuro (Avales, Compra de activos tóxicos, MEDE, Banco Malo…) ¿Acaso cuando la banca ganaba dinero lo repartía con nosotros/as? ¿Por qué se nos recorta para pagar una deuda que no es nuestra? ¿Vamos a permitir que esto siga pasando?
¡No debemos, no pagamos!
Sin la deuda ganamos tod@s
¡Múevete!
Publicado en PACD MADRID
Este post ha sido publicado conjuntamente con :

AMANECER
LA TORRE DE HERCULES
Plataforma da Coruña de afectados por preferentes e subordinadas

lunes, 26 de agosto de 2013

domingo, 25 de agosto de 2013

LA GENERACIÓN DEL 80

¿Por qué la elite intelectual del momento elige a la filosofía positiva europea para desarrollar sus ideas de país? ¿Qué pensaban los que no coincidían con esta visión? En este capítulo, Miguel Cané, Lucio Mansilla, Julián Martel y Eugenio Cambaceres en tensión.
El poder de Buenos Aires
La conquista y la idea de progreso
El conventillo
Sin rumbo y el desengaño de un dandy

sábado, 24 de agosto de 2013

LIBERAN A MUBARAK

No había comenzado el primer rezo de la mañana cuando los tanques tomaron posición en todas las entradas de la enorme e histórica plaza de Tahrir. Lo mismo sucedía en toda la ciudad. En cada avenida, en los puentes que cruzan el Nilo y todos los centros estratégicos se apostaron los soldados con sus tanques color arena.
El resto lo hizo la policía con uniformes y autobuses negros. El Cairo quedó férreamente controlada y el “viernes de los mártires” prometidos por los islamistas para protestar por las matanzas de la última semana y el golpe del 3 de julio fue apenas un pálido acumulado de protestas en la capital y algunos pocos enfrentamientos en el interior del país.
El plan de Los Hermanos Musulmanes, el partido político–religioso del depuesto presidente Mohamed Mursi, era salir desde 28 mezquitas y congregarse en las plazas para poner en práctica un plan de desobediencia civil. Pero el cordón militar les impidió cualquier desplazamiento masivo. (LEER TODO)

HAZ CLICK EN LOS TITULARES INFERIORES :
Imputan nuevos cargos a Morsi y los islamistas denuncian detenciones indiscriminadas
Detenido en Egipto el líder de los Hermanos Musulmanes
Arabia dice que neutralizará las sanciones de la UE sobre Egipto
Egipto, la lucha entre islamismo y democracia
Los Hermanos Musulmanes nombran a un nuevo líder y llaman a la desobediencia civil
Los islamistas egipcios llaman a la revuelta civil tras el arresto de su líder
Los militares egipcios intentan borrar las huellas de la represión
Mubarak estará bajo arresto domiciliario cuando abandone la prisión
El Ejército egipcio retendrá a Mubarak en arresto domiciliario tras su puesta en libertad provisional
La UE suspende la exportación de armas a Egipto pero mantendrá las ayudas
Ordenan liberar en Egipto al ex dictador Mubarak y crece la tensión
Mubarak sale de la cárcel y es llevado en arresto a un hospital militar
Mubarak abandona la prisión de Tora (VIDEO)
El Ejército neutraliza la reacción islamista con un despliegue masivo en Egipto
El primer ministro egipcio dice que la liberación de Mubarak no es una vuelta atrás

viernes, 23 de agosto de 2013

AL ASAD = SADAM HUSSEIN = GADAFI

Al ver estos días como un régimen dictatorial como el de Asad bombardea a su propia población originando un número incalculable de bajas entre sus mujeres y niños, y en general contra todos aquellos que piden un cambio de régimen después de aguantar durante años la dictadura, es inadmisible en un mundo que se dice civilizado como el de hoy y solo pueden ser calificados de crimen contra la humanidad. No está claro cuánto tiempo podrá mantenerse Al Asad en el poder, pero desde luego cuando un líder político apunta las armas contra su propia gente hay poco que discutir.

La violencia desatada contra la población civil siria por el dictador y sus acólitos nos sitúa ante un criminal que debería de pasar por el Tribunal Penal Internacional, sin olvidar las medidas represoras de otros líderes como Sadam Hussein, o Gadafi. Y como terminaron ambos, despues del juicio que sufrió el primero en su país, con la pena capital en la horca. O el linchamiento de Gadafi por su propia población. La comunidad internacional no debe ser mero espectador del conflicto. Y si finalmente se prueba que el ejército sirio recurrió a su arsenal químico, causando más de mil muertos cerca de Damasco, se habrá confirmado la sospecha de que el régimen de Al Asad no vacilará en utilizarlas de nuevo para su supervivencia.

Las víctimas del uso de armas químicas no son precisamente soldados, sino hombres, mujeres y niños indefensos en manos de un estratega criminal para mantener el poder a cualquier precio.

LUIS ENRIQUE VEIGA RODRÍGUEZ
Publicado en : LA REGIÓN
Este post ha sido publicado conjuntamente con :

AMANECER

jueves, 22 de agosto de 2013

ELECCIONES PRIMARIAS EN ARGENTINA

Se realizaron las PASO en todo el país y Jorge Lanata analizó -en una edición extraordinaria de Periodismo Para Todos- cómo queda el mapa político de cara a las próximas elecciones de octubre. "Hoy empieza el post kirchnerismo, sólo de Cristina depende que estos dos años que faltan sean una transición tranquila o un caos", afirmó el periodista.

Sergio Massa se impuso en las PASO en la provincia de Buenos Aires y estuvo -desde un móvil en su bunker de campaña desde Tigre- presente en Periodismo Para Todos, en una entrevista con Jorge Lanata. " Hay un solo Massa que es el que la gente eligió hoy", dijo el líder del Frente Renovador. El político se animó a hablar acerca del personaje que se realiza en el programa, pero aclaró cuál es su pensamiento de cara a lo que viene.

Gabriela Michetti, candidata del PRO en la Ciudad, se impuso en las PASO y celebró junto a Mauricio Macri y todo su equipo de campaña. Después, el jefe de Gobierno porteño llegó al estudio de Periodismo Para Todos para la entrevista con Jorge Lanata. Macri habló sobre cómo queda el panorama político en la Argentina, sobre Cristina y hasta sobre lo que sucedió cuando fue a votar y un fiscal K no le quiso dar la mano.

Elisa Carrió realizó una muy buena elección en la Ciudad y revirtió la imagen de lo que había pasado en 2011, es por eso que se mostró exultante en su discurso y luego en la entrevista que le realizó Jorge. Carrió habló sobre la performance de UNEN en las PASO, sobre la elección del Frente Para la Victoria y hasta de cómo estuvo luego las sufragios de 2011. "Cristina no tiene capacidad de escuchar", afirmó.

"Vamos a ir a un lugar que para llegar tenemos dos días de viaje, el domingo que viene el programa es muy fuerte: te vamos a mostrar dónde termina la ruta del dinero K, con la que empezamos el ciclo este año", adelantó Jorge Lanata en el cierre de este programa de Periodismo Para Todos.

miércoles, 21 de agosto de 2013

MASACRE EN EXIPTO

Os militares non atacan só á reaccionaria Irmandade Musulmá, senón a todo o pobo
Declaración da LITci 
O pobo exipcio vén protagonizando unha poderosa revolución desde 2011. A forza da mobilización popular, nun primeiro momento, derrocou ao ditador Mubarak. Este feito, aínda que non destruíu o réxime militar, significou unha gran vitoria do pobo e un duro golpe á cúpula das Forzas Armadas, pois caeu un goberno seu. Pero tamén foi un golpe para a Irmandade Musulmá, que ao momento de estalar as mobilizacións de masas tiña un acordo co propio Mubarak para que o seu fillo, Gamal, sucedése-o no poder e así manter a continuidade do réxime, no cal a Irmandade sería a "oposición tolerada".

Cando a caída de Mubarak, os militares conseguiron manobrar e evitar aparecer co seu verdadeiro rostro contrarrevolucionario, pois, en lugar de reprimir ás masas, recolocáronse a último momento e esixíronlle a renuncia a Mubarak (co criterio de cambiar un fusible queimado) e, desta forma, puideron saír da crise con importante prestixio entre o pobo. Á súa vez, a Irmandade fixo un movemento similar. No marco dun crecemento colosal da mobilización popular, continuar os acordos con Mubarak pasou a ter pouco sentido e sumáronse (tamén a último minuto e de forma hipócrita) ás mobilizacións. 

Isto tamén lles deu prestixio ante un sector das masas, o cal capitalizaron despois gañando as eleccións e asumindo o goberno, iso si, co beneplácito e despois de pactar coas FFAA a preservación do réxime militar. Nun segundo momento da revolución, realizada a experiencia co desastroso goberno neoliberal e bonapartista-teocrático da Irmandade, as masas mobilizáronse e derrocaron a Morsi, a quen mesmo chamaban “o novo Mubarak” ou “o novo Faraón”. Só que Morsi, a diferenza de Mubarak, negouse a renunciar e isto levou aos militares, obrigados pola mobilización das masas, a realizar un golpe para sacalo do poder.

A pesar desta contradición, a caída de Morsi configúrase como outra gran conquista das masas e un novo golpe ao réxime, que perdeu ao seu segundo goberno en dous anos e medio a partir da mobilización popular. A partir de alí, a Irmandade Musulmá saíu ás rúas a enfrontar ás masas, que coa súa acción revolucionaria derrocaran a Morsi, e ao Exército coa intención de reinstalar a Morsi no goberno. Esta mobilización da Irmandade, como explicamos noutras declaracións, ten un carácter completamente contrarrevolucionario.

O Exército, apoiándose no gran prestixio que gañou na poboación por derrocar a Morsi e no odio desta cara á Irmandade Musulmá, comezou a desatar unha represión desenfreada e completamente desproporcional contra os militantes da Irmandade. En seis semanas, en diferentes momentos e circunstancia, matou a polo menos 300 activistas da Irmandade e agora culminou, no despexe dos campamentos desa organización no Cairo, coa morte 638 persoas, segundo o propio goberno interino. A Irmandade Musulmá eleva a cifra de falecidos a 4.500 e a de feridos a 10.000.

Aparentemente, os únicos destinatarios desta furia represiva das FFAA exipcias serían os partidarios de Irmandade Musulmá e de Morsi. Pero, quen pense así, equivócase. Se a represión fose soamente contra a Irmandade Musulmá, non sería necesario un baño de sangue como o que perpetrou o Exército. Bastaría con arrestos masivos ou, como mínimo de toda a súa cúpula. Tampouco sería necesario declarar un estado de emerxencia (de sitio) nin un toque de queda, pois sería suficiente ilegalizar á Irmandade.

O estado de sitio e o toque de queda, así como a restitución do sinistro Departamento de Investigación de Subversión Política do ministerio do Interior, o decreto que autoriza aos militares a deter civís ou a persecución aos sirios e o peche “por tempo indefinido” da fronteira con Gaza, son a demostración de que a represión non está restricta á Irmandade senón que afecta a todo o movemento de masas.

Porque o estado de sitio, por exemplo, afecta a todos aqueles que queiran mobilizarse, inclusive contra a Irmandade. Isto vese, tamén, na represión á recente folga dos obreiros en Suez. O Exército, entón, tenta valerse do prestixio gañado por dar o golpe de graza contra a reaccionaria Irmandade, para pasar unha mensaxe ao conxunto da poboación: isto é o que vos espera se cuestionan a autoridade das Forzas Armadas. É dicir, a partir de que conseguiu usurpar o triunfo das masas, usa a represión á Irmandade (que non é mal vista pola maioría das masas), para avanzar nun plan contrarrevolucionario que é recuperar o terreo perdido en canto ás conquistas democráticas que o pobo obtivo en todo este tempo que vai desde a caída de Mubarak.

Pola súa banda a Irmandade Musulmá tamén utiliza a represión para ir en contra do movemento de masas. En primeiro lugar usa aos seus seguidores como carne de canón, pois non se teñen noticias dalgún dirixente importante que morra ou sufra a brutal represión militar-policial. En segundo lugar porque, a partir da súa loita contrarrevolucionaria para que Morsi volva ao poder, orienta as súas forzas contra minorías como os cristiáns coptos. Nestes días, coas súas bandas fascistoides, atacaron e incendiaron varias igrexas cristiás, co cal demostran, unha vez máis, o carácter reaccionario teocrático-confesional do seu proxecto político.

Ante este enfrontamento, nin o Exército nin a Irmandade merecen a máis mínima confianza e apoio. Ambos son dúas caras da mesma estratexia: derrotar á revolución. Ambos son sectores contrarrevolucionarios, que orientan as súas forzas contra o movemento de masas e sosteñen un réxime militar que impera desde 1952.

A revolución xa foi derrotada?
Ante o golpe militar e as matanzas que o Exército executa, moitos activistas e militantes de esquerda, dentro e fóra de Exipto, pregúntanse xustificadamente se a revolución xa non foi derrotada. Desde a LIT-CI non vemos, no proceso actual, unha derrota da revolución. Ao contrario, estamos a presenciar unha tremenda revolución, sen dúbidas a máis poderosa que a historia de Exipto coñeceu. Agora, dentro desta colosal revolución, como en toda revolución, actúa a contrarrevolución. Neste sentido, tanto o intento da Irmandade para retomar o goberno, como os masacres e as medidas bonapartistas dos militares son intentos para derrotar á revolución.

Se estes intentos contrarrevolucionarios, aínda na súa fase inicial, serán vitoriosos ou non, dependerá da loita de clases. Serán as masas exipcias, coa súa mobilización, as que dirán a última palabra. Será ese pobo que derrocou a Mubarak e a Morsi o que dirá se dará ou non un “cheque en branco” aos militares, se admitirán ou non que as FFAA vaian retomando o terreo perdido e arrincando as conquistas democráticas que as masas conquistaron até agora. Será o pobo exipcio o que, cando este novo goberno controlado polos militares non consiga responder as demandas económicas perentorias, o que decida se o enfronta ou non.

Por agora, non existen motivos para pensar que o pobo quedará cruzado de brazos. Poderá ser derrotado, como ocorreu innumerables veces na historia, pero dificilmente isto ocorrerá sen loita. As masas exipcias non foron derrotadas nin moito menos. Senten vitoriosas e o Exército, a Irmandade e o conxunto da burguesía e o imperialismo están conscientes diso. Saben que, para volver ao momento de antes da caída de Mubarak, deberán inflixir unha dura derrota ao pobo exipcio. E isto aínda está por verse.

Abaixo o plan contrarrevolucionario do Exército e a Irmandade! 
En Exipto, a tarefa central e inmediata é enfrontar as medidas do novo goberno. Neste marco, é necesario levantar as palabras de orde de,
Ningunha confianza ao novo goberno monicreque dos militares e o imperialismo!;
Fin inmediato do estado de sitio e ao toque de queda!;
Non aos plenos poderes do goberno e á autorización para que os militares arresten e xulguen civís!;
Plenas liberdades democráticas, de expresión e organización!; 
Abaixo o réxime militar represivo e servil do imperialismo e Israel!;
Castigo a todos os crimes dos militares, de Mubarak e de Morsi! 
Eleccións inmediatas para a Asemblea Constituínte libre e Soberana, sen participación de militares nin da Irmandade!

Ao mesmo tempo en que condenamos a matanza do Exército e todas as medidas bonapartistas que toman valéndose do prestixio gañado por destituír a Morsi, é necesario dicir que con claridade: 
Non á volta de Morsi!
Non ás mobilizacións contrarrevolucionarias e confesionais da Irmandade!
Ningún dereito democrático nin de expresión para a Irmandade e os seus líderes políticos mentres se mobilicen polo retorno de Morsi!
Completo respecto e liberdade relixiosa para o pobo!

Para avanzar nestas tarefas que o proceso revolucionario expón, é fundamental seguir coas mobilizacións de masas, coa ocupación de prazas, coas folgas, coa reorganización do movemento obreiro, coa loita en xeral. Pero esta loita debe ser completamente independente tanto do Exército e o seu novo goberno como da Irmandade Musulmá; debe ser unha loita contra o goberno e contra o réxime militar de conxunto. E, á calor deste combate, móstrase cada vez máis urxente a necesidade de ir construíndo e forxando unha dirección socialista revolucionaria, internacionalista e obreira, que poida conducir toda a inmensa enerxía revolucionaria das masas cara á toma do poder da clase obreira e o pobo exipcios e a construción do socialismo a nivel nacional e internacional.
Abaixo o estado de sitio e todas as medidas antidemocráticas! 
Non á volta de Morsi e rexeitamento ás mobilizacións da Irmandade!
Ningunha confianza no novo goberno!
Abaixo o réxime militar e prol-imperialista!
Eleccións inmediatas para a Asemblea Constituínte libre e Soberana, sen participación de militares nin da Irmandade, que asuma o poder!

Secretariado Internacional da LIT-CI
São Paulo, 15 de agosto de 2013

martes, 20 de agosto de 2013

EGIPTO Y LA BANCARROTA DE OCCIDENTE

Desde hace tiempo es ostensible el declive moral de la política internacional de Occidente. Si existiera un lugar en el mundo que resumiera ello por la infinidad de manifestaciones emblemáticas ese es Oriente Próximo. La incapacidad de aportar a una solución al conflicto de Israel-Palestina; el sostenimiento de regímenes oprobiosos como el de Arabia Saudita; la instauración caprichosa de un Estado fallido en Irak; la manipulación del humanitarismo en Libia; la ineficaz obsesión con Irán y la ambigua resignación frente a Siria, entre tantos otros, configuran esa bancarrota. Así, Egipto es solo un último y terrible ejemplo.
El 3 de julio fue derrocado el gobierno electo de Mohamed Mursi. Desde entonces ni EE.UU. ni Europa han podido, o querido, calificar lo ocurrido como un golpe de Estado. Nadie duda que el caso egipcio es contradictorio. Pero, ¿qué caso no lo es? Nadie cuestiona que los países se mueven ante situaciones complejas con una mezcla de principismo y pragmatismo, pero ¿cuándo es posible emitir un juicio ético ante la remoción forzada de un gobierno? Nadie discute que en todo cuadro político de una nación convulsionada hay “moderados” y “duros”, pero ¿qué análisis estratégico llevaba a pensar que las “palomas” y los “liberales” eran los protagonistas centrales del putsch militar? Nadie desconoce que en una región geopolíticamente sensible confluyen variados intereses de países cercanos y lejanos, pero ¿quién esperaba que Beijing o Moscú se pronunciaran a favor del Estado de Derecho en Egipto? Nadie procura que un contexto turbulento se azuce con una indebida injerencia de actores externos, pero ¿por qué se pensó que evitar el término golpe de Estado iba a ser interpretado como un gesto favorable a una transición incruenta?
La matanza fue hecha por egipcios y el gobierno de facto es responsable. Pero, es claro que Occidente replegó la bandera de la democracia y no está dispuesto a enarbolar la de los derechos humanos. Guerra israelí-palestina, guerras civiles en Siria, Irak y Egipto y en medio de todo ello, EE.UU. afirma que en Irán “tenemos mejores opciones militares que hace un año”.
JUAN GABRIEL TOKATLIÁN 
Director Dpto. de Ciencia Política de Univ. Torcuato Di Tella
HAZ CLICK EN LOS TITULARES INFERIORES :
Caos y venganza fracturan Egipto
¿Se encamina Egipto hacia la guerra civil?
Los islamistas egipcios se preparan para una nueva jornada de protestas
El ejército desaloja a balazos un templo copado por islamistas
Los militares analizan ilegalizar a los Hermanos Musulmanes
EE.UU. teme perder un aliado regional
El sectarismo y la división que dejó la Primavera Arabe
El Ejército y la presión de los 'comités populares' asfixian las marchas de los islamistas en Egipto
La UE revisará sus relaciones con Egipto de forma urgente
Al Sisi: «La violencia no doblegará al Estado»
El Baradei llega a Viena tras dejar el Ejecutivo
Las fuerzas de seguridad egipcias frustran un asalto a un convoy policial que transportaba más de seiscientos presos islamistas Mueren 24 soldados egipcios en una emboscada yihadista en el norte del Sinaí
El ejército amenaza con más represión: matan a 36 presos 
El golpe y las matanzas dividen familias y rompen amistades
El Gobierno rechaza las críticas por la represión a los Hermanos Musulmanes
La UE estudiará el embargo de armas a Egipto entre otras medidas
El abogado de Mubarak dice que el dictador podría salir de la cárcel en las próximas 48 horas

lunes, 19 de agosto de 2013

domingo, 18 de agosto de 2013

JOSÉ HERNÁNDEZ Y MARTIN FIERRO

Un programa dedicado al pensador argentino que escribió el poema más grande de la literatura gauchesca argentina. ¿Cuáles fueron las denuncias y los consejos que José Hernández propone a través de su legado escrito? El análisis, en manos de Feinmann.
La Pena Extraordinaria
La vida en la frontera
Más malo que una fiera
El momento del Consejo

sábado, 17 de agosto de 2013

50.000 NIÑOS CATALANES SUFREN MALNUTRICIÓN

Un informe del Instituto Catalán de Salud ha revelado que cerca de 50.000 niños catalanes sufren malnutrición, fruto de "severas" privaciones alimentarias motivadas por la pobreza de sus familias, y que 751 menores de 16 años sufren desnutrición. Estos datos revelan, sin embargo, que la desnutrición infantil derivada de causas socioeconómicas no es un problema estructural en Cataluña.
El Síndic de Greuges de Cataluña (Defensor del Pueblo), Rafael Ribó, ha explicado los resultados del informe fruto de una investigación de oficio para analizar el acceso alimentario de los menores, de la cual ha surgido el 'Informe sobre malnutrición infantil en Cataluña', que ya ha entregado al Parlamento. En cuanto a los 751 casos de desnutrición detectados, tienen una media de edad de 4 años, el 25% de ellos son bebés y afectan en un 56% a niños de nacionalidad extranjera. (LEER TODO)

viernes, 16 de agosto de 2013

EL REY PIDIO EL INDULTO DE UN PEDERASTA

El rey Mohamed VI de Marruecos ha aclarado, a través de un comunicado, que "nunca fue informado de la gravedad de los crímenes" por los que había sido condenado el pederasta español Daniel Galván, al que el monarca indultó dentro de un grupo de 48 españoles el pasado martes y que, en ese caso "nunca habría aceptado" el indulto.
El Gabinete Real ha hecho público un comunicado, a través de la agencia MAP, de carácter excepcional -ya que es inusual que el rey dé explicaciones sobre sus decisiones-, en el que advierte de que ha abierto una investigación "sobre esta lamentable liberación e identificar al o los responsables de esta negligencia para aplicar las sanciones necesarias".
"Su Majestad el rey Mohamed VI nunca fue informado, de ningún modo y en ningún momento, de la gravedad de los crímenes abyectos por los que el interesado había sido condenado", y por ello "es evidente que nunca habría aceptado que Daniel Galván pueda dejar de cumplir su pena dada la atrocidad de los crímenes monstruosos por los que fue considerado culpable", dice el comunicado. 
Daniel Galván fue condenado en 2011 a 30 años de cárcel por haber abusado de once niños (entre 2 y 14 años), pena que fue confirmada en apelación y en casación, pero el pasado martes salió en libertad sin cargos tras el indulto colectivo de 48 presos españoles, que el Palacio Real marroquí presentó como una respuesta a una petición en este sentido del rey Juan Carlos I. 
Galván abandonó la prisión el mismo martes, el miércoles consiguió un documento consular español para poder salir del país (pues su pasaporte estaba caducado) y se cree que ese mismo día abandonó Marruecos voluntariamente, aunque el ministro de Justicia Mustafá Ramid aseguró ese mismo día que había sido expulsado y prohibida su vuelta al país. (LEER TODO)
PARA LEER MÁS HAZ CLICK EN LOS SIGUIENTES TITULARES :
Marruecos libera a 48 presos españoles tras la petición del rey Juan Carlos I
La policía marroquí reprime una protesta por el indulto del pederasta español
Indignación en Marruecos por liberar a un pederasta entre los 48 españoles indultados
Mohamed VI no conocía los crímenes del pederasta español indultado, según su gabinete
El rey Mohamed VI anula el indulto al español condenado por pederastia
El pederestra Daniel Galván ingresa en la cárcel de Soto del Real (VIDEO)
Marruecos cesa a su director de prisiones por el indulto del pederasta español
Un indulto plagado de sospechas (ANALISIS)
El pederasta indultado por Marruecos ingresa en la cárcel mientras se decide sobre su extradición
El pederasta Daniel Galván podría cumplir su pena en España
Protestas en Marruecos mientras que Mohamed VI recibe a las familias de las víctimas del pederasta
Marruecos rompe el tabú de la pederastia
El preso por el que intercedió el rey en Marruecos cumplirá el resto de la condena en España