NOS HAN MACHACADO PISOTEADO MALDECIDO MALTRATADO Y DEFRAUDADO YA TANTO, POR TODO EL MUNDO, QUE EN VEZ DE INDIGNADOSESTAMOS MÁS BIEN RESIGNADOS Y CASI MORIBUNDOS, A VER SI DESPERTAMOS O RESUCITAMOS, Y NOS REBELAMOS DE UNA VEZ... No vivimos una sociedad de bienestar, vivimos una sociedad de precariedad, en la que se van perdiendo nuestros derechos. Somos gente como tu, sinideologias definidas. Preocupados e indignados por el panorama politico, economico y social. Por la corrupción de póliticos y empresarios.Por la indefensión de los ciudadanos de a pié. Todos unidos, podemos cambiar esta situación. ¡¡¡TOMA LA CALLE¡¡¡ Es tu derecho.

viernes, 11 de enero de 2013

AUDITORIA DA DEBEDA

O punto de partida da especulación coa débeda pública ou soberana pode situarse no Tratado de Maastricht, en 1992, onde se muda o mecanismo de financiamento dos Estados. Desde ese momento, prohíbeselle ao Banco Central Europeo darlle diñeiro ós Estados nin á mesma Unión Europea, tal coma viñan facendo os Bancos Centrais. Agora, os Estados teñen que pedir os cartos que precisen aos bancos privados (ou sacar á venda nos mercados financeiros os títulos de débeda pública, os bonos do tesouro). Son despois estes bancos privados os que lle piden o diñeiro ao BCE. 

Créase aquí un negocio perfecto para os “donos do capital”, xa que piden prestados ó BCE cartos que son PÚBLICOS, pagando por elo uns tipos de xuro moi baixos (hoxe o 0,75%), que logo prestan ós Estados a uns tipos de xuro que veñen determinados polos propios mercados, polas axencias de calificación (que son parte deses mercados e polo tanto beneficiarios), e polas condicións políticas e sociais en cuestión. No caso de España, actualmente o xuro está en torno a un 7%. En Grecia, xa por riba do 18%. 

Temos entón que os bancos fináncianse con cartos públicos e obteñen enormes beneficios tamén de cartos públicos. A isto chámaselle usura, e deste xeito, o endebademento convírtese nunha soga no pescozo dos Estados, e por extensión das clases traballadoras deses Estados afectados, que ven todas as súas conquistas sociais desmanteladas para pagar os xuros usurarios da banca e os grandes investidores. 

Cando no verán do 2007 prodúcese o comezo da crise actual, a débeda pública do Estado español non pasaba do 54% do PIB, mentres que a débeda privada dos bancos, das empresas e das familias, multiplicaba por tres o PIB, nunha situación non moi diferente de outros estados similares ó español. 


Ó longo do 2008 e 2009, a maior parte dos gobernantes do mundo, saíron ó rescate dos bancos e grandes empresas. Adicaron cifras de diñeiro mareantes para sacalos da crise que eles mesmos crearan, a través de investimentos e mecanismos financeiros tóxicos avalados por eles mesmos. A finais do 2010 levaban investidos en rescates ás entidades privadas unha cifra entre 13 e 15 BILLÓNS (12 ceros!!) de euros, o que significa entre o 21 e 25% do PIB mundial.. 


Roubaron o que quixeron, e agora témolo que pagar todos e todas. Esto é o que significa socializar as perdas, converter a débeda privada en débeda pública

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Los comentarios que contengan insultos o falten al respeto debido a cualquier persona o institución, no serán publicados.